Rozdział 7

Ten rozdział chciałam zadedykować Marzenie, która dała mi pomysł na dalszą część opowiadania oraz Aleksandrze Siemieniec i Izie Tarnoś za to, że są z moimi opowiadaniami od samego początku. Dziękuję!

Marcelina
Obudziłam się słysząc hałasy nadchodzące z mieszkania obok. Poczułam na sobie czyjeś dłonie i natychmiast przypomniały mi się wydarzenia wczorajszej nocy. Jestem totalną kretynką-pomyślała. Poszłam do łóżka z facetem, który jest prawie 10 lat starszy ode mnie. Bezszelestnie wyszłam z jego mieszkania i udałam się piętro wyżej do mojego mało przytulnego gniazdka.  Wzięłam najpotrzebniejsze rzeczy i wsiadłam do samochodu. Jechałam do Dortmundu. Wiedziałam, że w najbliższym czasie Łukasza tam nie będzie a rozczochraniec(mój przyjaciel) mi pomoże. Jak zawsze zresztą. Zawsze mogłam na niego liczyć i za to go uwielbiałam. Był osobą, która jako jedyna utrzymywała mnie przy życiu. Widywaliśmy się dość rzadko, ale był dla mnie bardzo ważny. Po dość długiej podróży zapukałam do drzwi jego mieszkania. Otworzył je totalnie nieogarnięty. Jak zwykle-pomyślałam. Po chwili patrzenia na mnie rzucił się na mnie i zaczął okręcać wokoło.
-Boże! Marcela!-krzyknął
-Wystarczy Marcela.-powiedziałam uśmiechając się i idąc do jego salonu.-Błagam powiedz, że masz coś mocniejszego do picia, bo umrę.
-Ja zawsze mam.-odpowiedział wyciągając butelkę.
Siedzieliśmy pijąc, a ja opowiadałam mu o tym jaką jestem idiotką. On jak zawsze powiedział, że źle zrobiłam, bo zachowałam się jak szmata. Zabolało? Nie, bo miał rację. Zostawiłam Łukasza bez słowa wyjaśnienia, a należało mu się jakoś wytłumaczyć. Znał Łukasza na pewno lepiej ode mnie i wiedział, że piłkarz będzie przeze mnie cierpiał. Wtedy po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że mi na nim zależy.

Łukasz
Obudziłem się niesamowicie szczęśliwy. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłem w stanie aż takiej euforii.
Zobaczyłem, że Marceliny nie ma obok mnie, więc ją zawołałem. Odpowiedziała mi głucha cisza.
Wstałem i nie było jej w żadnym pomieszczeniu. W jej mieszkaniu również. Auta na parkingu też nie było. Uciekła? Żałuje? A może uważa, że chciałem ją wykorzystać? Jej telefon nie odpowiada, nie pozostaje mi nic innego jak powrót do Dortmundu i po prostu upicie się z Kubą i Marco.

__________________________________________
7 rozdział znowu krótki, ale staram się dodawać jak
najczęściej, więc to dlatego. :)
co najmniej 6 komentarzy=nowy rozdział :)